Alojzy Nagel (Lojs Nôdżel) (26.05.1930-19.07.1998)
Ùrodzył sã w Czelnie. Jegò pierszé zéńdzenié z kaszëbską lëteraturą bëło za knôpiczëch lat, czéj trafiôł kòl se doma ks. pr. K. Bieszka. W cządze 1937-39 chôdôł do pòlsczi a 1050-44 do miemiecczi spòdlëczny szkòłë. Zaczął robic na gbùrstwie. Pò wòjnie ùcził sã kòle ksãżów werbistów w Górny Grëpie kòle Grëdządza, pùzni w nowicjace w Pieniãżnie. Òd teòlogòwëch sztudiów òdszedł na skùtk chòroscë. Robił w Ùrzãdze Cywilnégò Ùstawù we Chwaszczënie, w PGR w Prusewie (pùcczi kr), òd 1958. jakno referent w gminny spółdzelni w Szemôłdze (wejrowsczi kr), w cządze 1958-60. w gminnym ùrzãdze w Czelnie. Kòle 1960. rokù jegò słëch zlësził sã dosc tëli, że mùszôł zmienic robòtã na pòrtiérã w centralë bùdowiznowëch sztofów w Òlëwie. Robił pùzni przë mòntażu kôblów w telekòmùnikacëji. W 1966. eksternisticzno zdôł maturã, robił w ksãgarni. Do kùńca żëcégò robił w spółdzelni jinwalidów ë òstatné lata mieszkôł we Gdini-Chwarznie.
Debùtowôł w 1953. r w Rejsach ‑ niedzelowim dodôwkù do gazétë Dziennik Bałtycki drobnyma wiérztama pò kaszëbskù. Pisôł prawie le pò kaszëbskù. Ùsôdzôł prozã, pòézëją ë jeden ùtwór dramaticzny („Òbrôzk na scénã” drëkòwóny w Kaszëbach). Jegò pòézëjô je sërô, gôdô ò cëchi herojiznie, je za kaszëbizną òdwôżną a rozwôżną. Béł drëkòwóny w cządnikach Kaszëbë, Litery, Biuletyn Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego, Pomerania, Kamena (Lublin), Gromada – Rolnik Polski (Warszawa). We zsziwkù Gryf (1974) je jeden jegò wiérzt.
Jegò zbierczi wiérztów to: Procëm nocë (1970, 1999), Cassubia fidelis (1971), Astrë (1975), Òtemknij dwiérze (1992), Nie spiewôj pùsti nocë (1997). Béł drëkòwóny wcyg w cządnikach ë zbiérach. Òd kùńca 70. lat twòrził dlô dzecy: Nënka Roda i ji dzôtczi (1977), Cëdowny wzérnik (1979), Szadi Władi, Matka przyroda i jej dzieci (pò pòlskù), Dzéwczã i krôsniãta (1988). Dwa òstatné ùkôzałë sã w nakładze 100 tësąców sztëk kòżde. Wszëtczé są klasyką kaszëbsczi dzecny lëteraturë.
Zaczął tôłmaczëc Nowi Testament, niechtërné dzéliczi, m.jn. przëpòwiesc ò séwce òsta wëdrëkòwónô w Kaschubische Anthologie. Tôłmacził Janka Kùpałã z białorusczégò ë Annã Sakse ë Janisa Rainisa z latewsczégò. Henrik Jabłońsczi kòmpònowôł melodije do jegò tekstów, Juliusz Łuciuk kantatã, béł téż òbrôbióny przez leningradzczégò kòmpòzytorã Aleksandra Szurbina.
Tołmacził wiérztë cëzëch pòétów na kaszëbsczi, béł tołmaczony na białorusczi, łużëcczi, latewsczi, miemiecczi, słoweńsczi, bretońsczi. Nôleżnik Zrzeszë Pòlsczich Lëteratów (òd 1970).
Z nôdgrodów dostôł Medal Stolëma (1972) ë Strzébrzną Tobaczerã Abrahama (1995), w 1971. wëprzédniony Strzébrznym Krzëżã Zôsłëdżi. Drëkòwóny béł w antolodżijach: Ma jesma òd mòrza (1963), Od Bugu do Tatr i Bałtyku (1965), Wiersze proste jak życie (1966), Wybór współczesnej poezji kaszubskiej (1967), Antologia współczesnej poezji ludowe (1967), Wieś tworząca III, V (1968, 74), Piaśnica (1971), Pogłosy ziemi (1971), Kaschubische Anthologie (1973), Modra struna (1973), Westrzód dôczi ë drëszné spiéwë (1977).
Felietonë drëkòwóné w Pòmerani pòdpisowôł pseudã Mùlków Pioter.