Alojzy Nagel (Lojs Nôdżel)
(26.05.1930-19.07.1998)
5 wierszy
(na podstawie Procëm nocë, Gdańsk 1970)
Kaszëbskô mòja, Të kamie, Wieszczi, Kalãdôrz, Nie spiewôj pùsti nocë
Kaszëbskô mòja
Wiodro nadmòrsczé òszolałé
Miesąc zatacôł sã za blónë.
Cemnô noc baro jaczich mało
Z mòrzem – pògòrza dzys sã szorë.
Kaszëbë mòje stronë snôżé,
Westrzód chajë, westrzód gladë,
Czéj stegnë stroją biôłé smiotë
Czéj w ògardach krzesnie szadé.
Niech mòrze gorzi sã ze szorem
Niech glada dami z mirną chójną
Niech płaczeł zama kamień cwiardi
Za lëché kawle najich starków.
Zemio kaszëbskô, zemio môłô
Kaszëbskô mòja, zemio snôżô.
Të kamie
Czébë të kamie gadac mógł
Jak gadac mògą lëdze,
Nie sygłobë cë, kamie, słów,
Nie sygłobë cë, kamie, łzów
Të, kamie płakôł bë jak drëdżé.
Të, kamie, jes nôlepszi swiôdk,
Jak dzérzkò barnił sã nasz lud
Jak barnił swòji mòwë tu
Jak barnił zemiã kòżdi lôsk.
Të, kamie, dzysô z nama płacz
Że chùtkò dżinie mòwa naj,
Niech zmiãkną cwiardé sërca ne
Czéj òne ùzdrzą kama łzë.
Wieszczi
Òdezwôł sã w nocë zwón
Wszëtcë krewny pùdą w trón
Delë jemù „Amen” w trëmã
Knôp sã jiscy „Ùsnã mëma”
Mëma ùsnã ju na wieczi
Ùmarł knôp. Ju trup je trzecy.
W trëmie leżi knôpa strëja
Jemù kòsą ùcã szëjã
Smierc nicwôrtô.
Je trup czwiôrti
Ùmarł téż i strëji zãc
Trupów terô je ju piãc
Nie skùńczëlë nocë pùsti
I sã nalôzł ju trup szósti
Zãców tatk
Ùmarł téż i tatków brat
Nôgle dzérzczi jaczis chłop
Midzë zãbë włożił grosz
Wieszczi stôł sã czësto mëri
Ùsta we wsë dzywnô chëra.
Kalãdôrz
W stëcznikù mróz
i sniég
Stikają sã dwa
lata
W spikù pół
swiata
W gromicznikù
czasem mróz,
że z zëmna wëje
tósz
A czéj na Gromiczną
gãs mô bùten wòdã,
téj w strëmiannikù
na Strëmianną
òwca mdze mia trôwã
A w łżëkwiace
trôwã mdze mia krowa
A czéj môj
téj mdze rôj
Dlô wszëtczëch
mdze słuńce
mdą tuńce
i mùzyka
Dlô wszëtczëch
mdze rôj
bò to môj
W czerwińcu
róże zakwitną
czerwiono
jak mak
Bëstri mdze
swiat
W lëpińcu
na grzëpie
zakwitną
lëpë
Nektôr mdą wòzëc w stodołë
Czéj zélnik,
téj Zélnô
swiãcą zelé
Skùńcz ze żniwama
Rób òżniwinë.
Czéj séwnik,
téj Séwnô
i żëto téj seją
A czéj rujan
téj z drzewiãtów
spôdô brzôd
Pierszi żôłti
lëst
na zemiã
spôdł
W lëstopadnikù
spôdiwają lëstë
wdarzą sã ùmarłi
krewny i drëszë.
W gòdnikù są
Gòdë
A do Gód
na dzéń czasem
sétmë pògód
A pò Gòdach
Dzéń dłëgszi ò kùrzi
krok
sprzëti je nowi
rok.
Nie spiewôj pùsti nocë
Nie spiewôj pùsti nocë
Z dôleka mërgô wid
Kaszëbskô mòwa snôżô
Jesz lepszëch dożdô dni
Jak wòjôrz stojã z barnią
Przez dłudżi, dłudżi cząd
I barniã wieldżé karna
Słowiańsczich stôrëch słów
Kaszëbskô mòwa naszô
Je pësznô tak jak zymk
Ju dzys sã nie ùrzasnã
Że stracã snôżosc ji
Chòc krzëkwë dmią i chaje
Na dzérzkô je jak dąb
Chùc szor żałobno graje
Nie chùtkò mdze ji grób.