Stanisłôw Pestka (Jón Zbrzëca)
(8.04.1929)
6 wierszy
(Na podstawie Wizrë ë duchë, Gdańsk 1986 i Wieczórny widnik, Gdańsk 2002)
Wizrë ë duchë, Pòwiôstka, Pławem ë wãsorem, Prost z chùru, Rajskô darmòwizna, Jak łizë Lëdu
Wizrë ë duchë
Z żôbiónecczi dzectwa
Głãbòk w kùli ùtopiony
Skruszałé wëjimôsz słowa
Jeden z drëdżim sã dzëwùje
Skądże tëli w nich je farwë
Ale më słowiôrze-łgôrze
Sąsmë leno krôsniôkami
Pôrã lëstków pôrã kwiôtków
Żgómë w swiãtim gòrzu
Tam gdze Jan z Czôrnowa
Szwanił za wizrami ë duchami
Wiedno przëbôcziwôł
Sédem dni ë sédem nocy
Wanożił nôskwarny Wùlfstan
Żebë nalezc Truso
Ë je nalôzł
Za czim tedë më szwanimë
Òd żôbiónczi dzectwa
Jaż pò òczadzałą starosc
Pòd szligami jérzbin
Na wszëtczëch wierzëskach Kaszub
(Wizrë ë duchë )
Pòwiôstka ò drzéwiãcu
Czéj chòrągwiã dãpną w pòszëdłowim cządze
Procëm niebëlnikóm sënóm
Tricowelë swòje drzéwiã genealogiczné
Żebë stało sã slécëdłém
(Dlô òdcopniãcô krzëwòtë)
W chtërnym sã przezérô
Całô òpicha biôtkarskô
Dlô tëch co sã djade nie zmłodzëlë
Zwëczém dzérsczëch starków
Cëskającëch w zmiartą scërzã
Grëdzënami spãcónëch agnéstków
W pòszëkù je zôpòwiesc przëgrozë
Szëmiec pòd pielëchą wërwasu
Ë w pielëszkã tacëc cepłi nôzymk
Nierozëmny taczi ùczink
Wierã nômni skamże wësłowôczi
Grzém z wiżawë rodny rzewny
Òn złaszczewi ë ùlincuchùje
Pragniączkã ë niecerzplëwòtã
Stwórné drzéwiã mùszi latecznie wiãc bãczec
Nim sã zéńdze rozpart
Bò z snów òglowëch semieniô
Wëkluła sã chòjna pòbieżëstô
Rozbùchą gòjidłów krzesze
Kù dëcht jinszim słunkóm rozgrajónô.
(Wizrë ë duchë )
Pławem ë wãsorem
Zapòmikłi w dzysdniową rësznotã,
Chtërna klëkła przë òrdënkù króla Jana.
Sëchô palba kòsków
Pùzã przesziwô lëftową.
Spòdlé królewsczi łzawiznë
Ë tërecczëch półksãżëców
Na pażãc sã scele
Zochlënkù kùńsztowny jedwôb.
Do twi slë biôłi bachmace
Cekin ùwzãtkù w dôrënkù:
Kòłoważim twòjégò dobëcô
W płużnotã Niebiesczi
Skòczno mdzemë drabòwelë –
Pławém jałówiesczém ë wãsorém.
Ze swôrzewsczëch lëpów kadzëdlëną
Dóm tatczëznë wëczadzymë.
Téj z chòranczi grónka
Jedną ë niczewną krësznã zwãkù
Słowiańsczémù Tirtejowi
Ze łzą w mgławim òkù
Pilno na zdobiznã spòdlégò sczidniemë.
(Wizrë ë duchë)
Prost z chùru
Jaż z grecczégò chùru
Z pelazgijsczëch zlôzów
Zeszła na flizã naji paradnicë
Ë zaklãła zemstnie cëchò
Czéj ùzdrzëła spãpùżonëch płôszczowników
Żebë waji trzãscélnicë
Za te wszëtczé przeczébióné sztëpczi
W òkamërgnieniu lzã jeji òdjimnãło
Na wdarzenié że midzë białkami
Chtërne jedny nënczi czułotã
Wëmrużëła z chëczë
Pãkła sostrzanô pãpina
Ta zaskòcznô sostra swą pònãtą
Rozkòmùdzô terô gzubnymi sztëlami
Marmùrów szlachòtã
Na môlu midzë sostrami
Przepadniô sã rozszerzwiła
Głãbszô òd mòdżiłë Pòlinejka
(Wizrë ë duchë)
Rajskô darmòwizna
Chtërny z nieprzezdrzónëch wiżawów
Zrzesził jes ptolmejską wëskrzawã
Edénu wiôldżégò jak Zémia
Nie côrniãtégò jesz cénią
Przińdny bùchë pòd rosochòwiną
Drzéwiãca znaczonégò bòską runą
Gasną przed nią wszelejaczé kwiatë
Taką mòc mô nëpk ògniowi pòswiatë
W stogù lodzanëch bezkùńców
Pôłnëch rësznotë gwiôzdów ë słuńców
Le jedny gwiôzdze-planéce
Dëch Bòże pòdôł pôlc żëcô
Zdrzi na nas ze Sykstińsczich rozétów
Nôpiãkniészi z génezyjsczich pòrtrétów
Z mòrszczëznë ë łëzgów wieszczórczich
Bòsczi Cyzeléra chùchã wëstwórczim
Do roscën ë zwiérzów chramù
Wprowadzył jistnotã dôżną strzëmac z òrzłama
Prostota bez swiądë bëlnotë ë lëszëznë
Ë jaskrô na Adamòwim licu charizma
Pòdskôcałë płóm nôdzeje zémsczich stwòrów
Że Złé nie nańdze rajsczich sadów ë bòrów
Człowieczi òcznoce pisóny béł trôf Anteusza
Pòspiéwny wzlecënk ë ùcëmiãga òrôcza pasturza
Tedë dalek òd wiadnégò drzéwiãca
Dokòpac sã skôrbca rãką wënëkańca
Czë to nie zbiég rajsczi darmòwiznë
Dobët prôcą na bòżi starkòwiznie
W przëcémkù ùczosu czéjbë afrikańsczi héban
Cepłi spik ùmòscëła sënóm Éwa
Za ògardą òpiecznëch totémów
Fùńdameńt zakłôda pòd wastwò Stolëmów
Pòmnô jôchimòwi klątwë głodów
W snopk wiązała krącëszk brzadów
Rozemknąc wietwë heltczi nãtnicë
A sã wëmrużi sztôłt dzeusa piersnicë
Pësznosc bònarzącô w noc ùpalną
Na zmarachòwónëch pòlkach kładze sã òskarga
Bòdôj psym jãzëkã ùlżëc zémi
Całi w sydłach sygającëch jaż do stwórczi dłóni
Zôprzësãga selubiznów òbleczonëch seraficzno
Kôrmiącé sã krzëkwią czasów chaòticznëch
Rozdzérô krã ë niebò mòdri planétë
Swiãti z Asyżu mòże le wilkóm prawic mòralitétë
Nié dlô naj Argónautów jegò piesniô słunecznô
Òni nowim Trojóm przëwòżą pòmstwã brateczną.
(Wieczórny widnik )
Jak łizë Lëdu
Ze żôrnowców cygnie leurowô dmùszëna
Czidającë strënë dwùch epòków
Òbadwa parłãczi jantar krzikù:
„Ùżątk wëkwitłi ze słowa
Pòspół z wôrtnotą co dozdrzeniwô
W klimace rodzënë
Czësti mô bëc ë wiôlgòsertny
Jak łizë Lëdu ë pôrã Wdałich
A wëkrôkónô przez chitrzelné kanie
Pòmòrskô lejówka z dobranim wòdów
Dô sã òkrążëc
Ë przéńc roztop sëchą stopą
Pò co te dulczëc na jinszą òprzënã
Za wszëtczé strądowé wałë
Òbstoji ùzémk rodnégò słowa
Kò prawie òno je naj Piémóntã
A mdze jesz ògnistszé
Żelë nasziństwa całosc
Smùknie wszëtkò co mô nôdrogszégò
Na jedną jedinącą kôrtã?
(Wieczórny widnik )