Henrik Hewelt
(31.05.1936-07.07.1995)
7 wierszy
(Na podstawie zbioru Nie òdińdã bez pòżegnaniô, Gdynia 1996)
Naji swiat, Mądrze żëc, Lëpë, Wasąg, Przińdze chwila, Reno, Wdôr ò chëczë
Czekómë òd wzénikù do wzénikù.
Co jinégò robic mòżemë Bòże?
Tesknica naji w swiat prowadzy.
Wiater żałotã ùzybac pòmòże.
Më wëkùlë naji żëwòt całi
Do ce wiarą òd kùńca do kùńca.
Wszãdze twòja widzba je.
Jes najim wzénikã i zôpadã słuńca.
Chcesz piãkno i mądrze żëc,
pij z czelcha żecô òbszcządno,
starôj sã lëdzóm dobri bëc
i nie wësadzôj sã na mądrosc.
Żëwòt sã kwiôtkã nie sceli,
le czãsto préklowati je,
bògatémù sã krówka celi,
a biédôk nierôz roni łzë.
Chòcbë cë przeszło pùlkã sëchą,
w swiãto na pôłnié jesc,
të chroni cnotã krëchą
i dbôj ò swòjã czesc.
Z cëzy krziwdë sã nie cesz,
lepi smiéj sã sóm ze se,
do sławë sã nijak nie spiesz,
bò sława téż nierôz łże.
Zwieliwôj Bòżé talentë,
na wieczné żëcé trzeba zarobic,
a chcywc i tak nie mdze
tim złotã swiécył w grobie.
Lëpë stôré, wa co stojita nad stawã,
szëmita swòjim głosã łaskawim.
Wa ju wieczi tak òbstojała,
na nasz pòżëtk a Bòżą chwałã.
Dzys, czéjbë Kòchanowsczi żił,
nijak bë sã waju nie wstëdzył.
Wa jesta téż wiôldżé, pòstawnë
i dôwôta nama céń w nen czas czas skwarny.
Ale jedna z waju, pòmalinkù,
chcabë òdińc z te swiata òd zymkù.
Żebë zemi, co jã donąd żëwiła,
òddac tczã – tak sã skłóniła.
Lëpkò, czéj ùpadniesz nie smùcë sã,
jô cebie zarô chùtkò òpatrzã.
Na môłé kloce bądzesz pòcãtô,
a z nich jô wëżłobiã figùrczi swiãté.
Nëkô wasąg we dwa kònie,
kùczer batożëskã trzaskô,
mroznô wieja pò pòlach gnaje,
pò rowach i pò lasach.
Ksãżëc mërgô na niebie,
jak ògromnô strzébrznô kùla,
trzimô gwiôzdczi kòle sebie,
jak nômilszô mëmka.
Wies ùsadła nad wleglëzną,
w sniéżnym szuńcu zagrzebónô,
w òczenkach widczi swiécą,
z domôcëznów czëc są kòlibiónczi.
Przińdze chwila, że zliczisz swój wiek,
dnie przelecałë nibë różańca pôcorczi;
òtrzesz łësënã zmôrszczką zòróną,
jak niwa szari zemi.
Przińdze chwila, że w bezradnoscë
i wdôrze żëwòta lat,
ùkrëjesz nierôz łzã
spôdającą na twòje stopë.
Przińdze chwila, że dërgòtającą rãkã
òprzesz na krëkwi sãkati,
chtërna jak remiã òfiarné
pòdtrzimô ce w żëwòta mãce.
Przińdze chwila, że ceszba w kòło
corôz słabszim wzbierac bądze pòmiónã,
a żëwòta szarosc i céniô w nim
bądze wdôrã òstatnym.
Nôlepi je wińc tak pòrene,
gdzes pólną dróżką pòmału,
słunuszkò zdrzi téj ze stronë
i mërgô o ce niesmiało.
Człowiek co sztërk przësadnie,
kò nigdze mù sã nie spieszi,
téj wszëtkò co w òkò wpadnie,
kòji gò, bawi i ceszi.
Kòl se môsz téj swiat Bòżi
tak letkò dôką òbwióny,
górë, strëga i las snôżi,
i pòle w sczibë zòróné.
Skòwrónk ju wësok sã wzbijô,
a tak zwãczno chwôli niebò,
że człowiek téż bë nômili
zarô sã ùniósł do niegò.
Mechã zarosła scana
i dak stôri chëczë,
òna na schiłkù dzys stanã,
kùńczi służebné żëcé.
Pòdwòrzé jak òtłóg gòłé
bëlëcą, òstã zarôstô.
Cëszô – nicht nie zawòłô,
le pòmión wieków tu òstôł.
Jesz stôrô biéda tu klepie,
pò scanach sënie ji céń,
zazérają jesz w òkna slepé:
dłudżi zymk, szari dzéń.
Tich lat ju minãło wiele,
chëcz niejedno widza,
niejedno tu bëło wieselé,
niejedna trzaskawica szła.
Pajk mô sã dobrze w ny chëczë,
nicht mù dzys jadrów nie zriwô,
a wòda le dzurama cecze,
kroplama czas òdmierziwô.