Jaromira Labùdda (1955)
7 wierszy
(Na podstawie Kôrba cëchòtë, Gdańsk 1986 i Słowa òbséwają zemiã, Gduńsk 1995)
Są taczé place, Mòże warcëc, * * * [żle przindzesz spëtac ò drogã…], Stwórzba, Runita wòdë, * * * [wërzekã hërlëkã wialgòtą parë wërwónëch òczów…], Ògardowi òbrządk
Są taczé place, dze mësla rôd biégô,
Chòc nierôz sã zwrôcô, nawiédzô nen plac
I je czas taczi, co no nie òdchôdô,
Chòc dôwno je miniony jegò czas.
Wszëtkò je wszãdze i sztócëk je wiedno,
Rozmajité starnë, ale jedna zwëcz,
A równak prowôdz, namienionô stegno,
Bë zawdë trafic tam, dze najô chëcz.
Tu żdaje glada, mòdrôk sã ùsmiéwô,
Wiater z ùcechë mrëczi sóm do se,
Tu domôk gòrze żëcznotą dobiwô.
Jak móm stąd òdińc? Dze mie lepi mdze?
(Słowa òbséwają zemiã)
Dzys jesz òstôw za sobą wszëtczé dardżi òtemkłé.
Nawiedzony plac nigdë nie wërzékô sã naji.
To, co przińdny czas roji, dôczną mòże bëc gôdką,
Witro lubi òstawiac szëczi na rozestaju.
Mòże warcëc nóm wespół przińdze na stegnë teskné,
Dze pòtrôwnice z niebã na czerwiono sã farwią,
Lasë zdrzą na naj’ kroczi rôd z bòkadnym dôrënkã
Bòrzanów, zataconëch dzes pòd szorëmną dzarnią.
Jic bë trzeba pò òdetch i pò pòlach kłosëstëch,
Do ni mirné ùsmiéwë i do mòrzëców z lasów.
Trzeba warcëc na môltëch, niglë znocą sã żniwa.
Jarzëbina nawlôkô chùtkò pôcorczi czasu.
(Słowa òbséwają zemiã)
żle przindzesz spëtac ò drogã
nalézesz jã w zôrnie piôskù
pòdóm ce mòdrôk wërosłi na płótnie
niech kwitnie rżanym chlebã
zerwiemë z nieba soczësté słuńce
na wdôr dnia
nafùlowónégò pò brzedżi ùsmiéwą łąków
wëstarczi wëbiégnąc naprocëm ptôchóm
w jich cepłim tchnienim je namiana
dze mómë jic
(Kôrba cëchòtë)
na zôczątkù bëło mòrze
chtërno stwòrzëło lud
na swòj òbrôz i pòdobã
a pònémù tchnãło w naji swòje żëcé
słoné ë wieczné
dlôte w mòdlëtwie czësti jak bùrsztin
rôczimë z nôwiarą w zmartwëchwstanié
żebë w codzennym żëcym
zachòwiwac przëkôzania zemi
(Kôrba cëchòtë)
na kùtrze
widza jem piesniodzejã
rozbijôł jadrã zawątaniégò
piestrzeń widnika
a pònémù parminiem słuńca
runił na niebie
wëłowioné wiérztë
(Kôrba cëchòtë)
wërzekã hërlëkã wialgòtą parë wërwónëch òczów
jaże słuńce splëwie pierszi parmiń òmanów
zgasnie briżdżota czasu w gòdzënnëch kòtłach òtemkłi rãczi
nie òzbrało zdrzadło pòslédny zgôrbë
nieszëczem czidną słowa
czéj kòżdã mëslã òblékómë w stãżã
dzałém westchnieniów nakrëła sã strëga
dãbina przëbiegła trãptém kòrzeniów
chtërnëch nóm fel kòżdërnym dréném pùlsu
w widnikach strôwionëch zdrokã
są tãgwë mùzyczi wieje skribloné krajną
na miónkã blónów
wdeptónëch w niebò
(Kôrba cëchòtë)
Pitałë sã drzewa, jaczi je mój kawel
I bòlewną wietwią mùjkałë pò głowie,
Czéj jô sã przechôdôł midzë rojem mëslów,
Bënno zdrząc na ògard rozprzëniosłi w sobie.
Ùsôdł jem w môłczënkù pòd jabłónką stôrą,
Skarń drëszno do kòrë lgnãła w rozpoznanim
I chòdzëłë drzewa cëchò naòkòło
Z wietwią wëcygniãtą jak na przëwitanié.
Narôz przëszedł wiater – wanożnik zawzãti,
Znikwił plac zarzekłi w tuńcowim òbrządkù,
Ùlecało w górã całé widzawiszcze,
A jô wcyg ùzéróm brzadnégò zôczątkù.
(Słowa òbséwają zemiã)