Marian Selin (1937)
7 wierszy
(Na podstawie Niech wiater niese piesń, Gdynia 1996)
Syn òkrãtnika, Kùńczący sã dzéń, Nie ùwierzã straszny nocë, Ò, lubòtny Jezë, W latny nocë, Ò mòwã dbôj, Melodiô fal
Wcyg mòrze mie wòłô a dënëdżi swòje,
Jô wëpłënąc mùszã jak le dzéń widnieje,
Pòżegnac mie trzeba chëcz w rëbacczi wsy
Chtërna nad Wiôldżim Mòrzã leżi.
Kòlibią mie wałë przez dłudżé lata,
A òkrãtë płëną w różné stronë swiata,
Tak wiedno bieżą przez szeroczé mòrza,
Ë jô z nima w mëslach, ë we snie dërch bieżã.
Ta chãc mòja sã wzmôgô, wiém – mòrze mie chce,
Czas òstawic domôcëch bôt, ë secë téj,
Bë drëwac pò mòrzach, dalek òd wsy,
Co dzéń ò tim mëszlã, pò nocach sã mie sni.
Nôukã jem dostôł òd tatka swòjégò,
Co téż na swiatowëch òkrãtach biegôł,
Ë stark mój, chòc stôri, przemierził swiat,
Òkrãtnikã biôł za młodëch swòjëch lat.
Czéj tatk mój, ë starcë przez mòrza biegelë,
Jô sym òkrãtnika, téż chcã rëszëc w swiat,
Póczi młodi jem, jaż do starkòwëch lat.
Do cebie chëcz mòja, pòwrócã jô wnet,
Swój bôt przëwitajã, żak, manc, wimò net,
Ë tak jak tatk czedës, przëwitajã krôj,
Bò chòc wszãdze je dobrze, doma le je rôj.
Dzéń sã ju szarzeje,
Wiater mòrsczi dmùchô,
Wnetka téż nadińdze,
Cemnô nocka głëchô.
W môłi chëczë rëbôk,
Do stołu zasadnie,
Bierze klészã w rãkã
I sec swòjã wize.
Bò czéj noc sã skùńczi,
Reno jidze w mòrze,
Bë zastawic secë,
Na grëbé wãgòrze.
Dzéń pòdobny do dnia,
Kòżdégò rëbôka,
Chtëren za dnia łowi,
W nocë sôdô do żaka.
Dzéń ten je za krótczi,
Robòtë tak wiele,
Òdpòcznieniô ni ma,
Leno jaż w niedzelã.
Czemù noc je takô strasznô,
Takô cëchô, takô cemnô?
Czéj pòmëszlã ò ni we dnie,
Robi mie sã zëmno.
Noc je głëchô,
Noc je slepô,
Czôrną marą,
I złëch dëchów pòrą.
Takô złosc mie na niã bierze,
Że ji wicy nie ùwierzã.
Nie ùwierzã nocë straszny,
Chtërna takô nierôz biwô,
Kòżdi przed nią strach swój skriwô.
Noce biwają wszeljaczé,
Lëché snë niechtërnëch trapią,
Czë to biédôk, czë bògati.
Mëslë nocą zaprzątóné,
Òblégają nas jak mòra,
A më jesmë zaslepiony,
Chòc to wszëtkò je głëpòta.
Nocka nie je wiedno strasznô,
Ò tim trzeba wiedzec téż,
Nocczi biwają redosné,
Nocą swòje szczescé bierz.
Czéj rëbôk na mòrze swój bôt sturzëc chce,
Téj westchnie do Ce, Jezë: „Bądzë przë mie”
Tam prowadzë bôt mój, gdze gladë skrzi blôsk,
Niech téż mie òminie sztorm ë gromów trzôsk.
Chcã rëbë tam łowic jak apòsztoł Twój
Ë zbłądzoné dësze – dlô Ce, panie mój.
Ò, lubòtny Jezë, kòl Ce òbstojã,
Złim czënóm ë złoscóm sã ùprocëmniã
Të wiedno mie trzeżë ë bądz kòle mie,
Dërch prowadzë drogą, co wskôzëje Ce.
Bò w Tobie, ò Jezë, nôdzeja le je,
Czéj strach mie òbjimnie – Të stani przë mie.
Nocka cëchô ju zapadła,
Miesąc sã za chmùrką skrił,
Gwiôzdë strzébrzą sã na niebie,
Latny wiater smãtno wiôł.
Czôrnô tôfla nieba w nocë,
Rozscelonô mléczną drogą,
Gwiôzd miliónë sã migòcą,
Zakòchónym widã są.
Wąską stegną jidze pôra,
W latny nocë gwarno je,
Tak nóm razã dobrze je!
Całô wiecznosc niech tak mdze.
Të mie, czéj je cemno,
Gôdôsz: Mùlkù kòchóm ce,
A czéj zôs zaswiecy słunkò,
Të nie rzeczesz wicy nic.
Jô bë wiedno słëchac chcała,
Ò tim co mie dzys të rzekł,
Bò czéj nocka ta sã skùńczi,
Të mdzesz zôs kòmùdny mrëk.
Kòchóm Cebie dzéwczã miłé,
Jak nen miesąc swòjëch gwiôzd,
Chcôłbë jem, bë noc ta bëła,
Wiedno takô jak je dzys.
Wiedno cëchô, cepłô, miłô,
W wiele drobnëch, strzëbrnëch gwiôzd,
Bë nóm dërch tak dobrze bëło,
Latnô nockò przindzë zôs!
Jak sã wama lëdze zdôwô,
jakô najô mòwa je,
Doch nié wszëtcë nią gôdają
Jakbë sã ji sromają?
Chto sã mòwë swòji wstëdzy,
Ten na swiece nic nie znaczi,
Ë zabiwô co òn tracy.
W żëcym stracëc mòże wiele,
Ten, co sã Kaszëbą zwie,
Czéj zaniechô mòwë swòji,
Co nôwikszim skôrbã je.
Nie zabiwôj ò tim brace,
Że Kaszëba to je ten,
Co tak bùszną mòwã mô
Czë to Bëlôk, abò Lesôk,
Niech ò mòwã swòjã dbô.
Starków mòwa, trwaje wieczno,
Gdze Kaszëbów leżi krôj,
Czéj Kaszëbą jes prôwdzëwim,
Téj ò mòwã swòjã dbôj.
Jak miło sã słëchô melodią tëch fal,
Co biją ò brzedżi ë spłiwają w dal,
Na Hélsczim zôloju, bôtë stôwają,
W nich rëbôcë naszi na łów rëszają.
Chòc nierôz je mòrze mòcarné jak lew,
W nim wiedno mdze słëchac szëmiącëch fal spiéw,
Rozjisconëch fal melodiô wiater grô,
Bieżący pò mòrzu rëbôk sã spiéwô.
W noc cëchą ë bladą, czéj miesąc zaswiécy,
W rëbacczi chëczi czëc je spiéwã dzecy,
Ë spiéwają fale że dosygłë Hél,
Bò ni ma zakątka piãkniészégò jak ten!