Stanisłôw Janke (1956)
3 wiersze
(Na podstawie Kòl kùńca wiekù, Kara Remusa, Gdańsk 1990)
Zajczi, Jô jem naczidłi, Kòl kùńca dwadzestégò wiekù
Chłop na kòle
zajk przez drogã
dimk z kòmina
wieczerzką pôchnie
z tobaką pòmału
na łôwce spòkójno
w jednym nórce
niebò wej sã pôli
w drëdżim jesz
hénë mòdrosc drëżi
jak òsowi lëstk
dzéń do kùńca
pajk le òsamãtô
a na piôsczi spadnie
gwiôzda farwë wrzosu
Jô je naczidłi
bò za wiele razy zamikóm sã
w scenach zwątpieniô i smãtkù
jaż do cemny żałoscë
wieczórnëch òknów abò tuńcëjã
nad łiskama dzëwi redoscë
pò prôwdze jô nie ùmiejã
chwôtac w sécë dzéń pò dniu
mòtilów szczescô a le
wòłóm do sebie w czelëscach
nieba i zemi w pãtach
mijaniô bò jesz wcyg
nie mògã zgòdzëc sã
z tim paralusznym
namienienim
Kòl kùńca dwadzestégò wiekù
Europa chùtkô i akùratnô
jak tónié pôłnié z fritkama
hambùrgerama i pepsy colą
do pòpicô a tu jesz
w Kaszëbsczi zabôczony
ùmarłégò biżkają piesnią
i pôcorzem trzimają sã wespół
w pùstą noc pò kòrunkach
różańca przesuwają pôlcama
człowiectwò za człowiectwem
na kòlanach pòkòrnie wëpełniwają
tajemnicã chwalebną cerpieniô