Jerzi Łisk (1950)
7 wierszy
(Na podstawie Mójògródk. Wiérztë, Puck–Gdańsk 1988 i Malëjã kòlibiónkã, Rëmiô 1996)
A mie czas jic, * * * [Na ósmim piãtrze…], Bë „Nigdë do
zgùbë”, Mësla Flóriana, Do Mehmeta
Alë Agczë w maju 1981 rokù, Nie zastąpi ce nicht, Wzyc wòjnë w nórt!
Srébrzné skrë rozbitëch wałów
Bazuną grzmią wzywając dôl
Jiwer smùtkã sërce dłôwi
Słoné jak Bôłt płëną łzë
Czas sã pòżegnac przëszedłju
Z bùtna pòrénk wkrôdô sã tu
Wspòmink ò nocë co w mie wcyg trwô
Rozkòszną drzôzgą cało żgô
A mie czas jic
Mòrsczëch wałów wòłô las
Jo, jo czas jic
Mòrze rozdzélô nas
Złómióné sërce z wazą dôczi
Òstónie dalek dze biôłé bzë
Co wińcã stroją ten bùdink
W chtërnym sztëczk swiata òddała mie
Nim sã pòżegnac przëszedł czas
Nim mòrsczëch wałów wezwôł las
Nim wëgasł parmin lubòtë ti
Co mòrsczim prądã płënãła z Ni
(Mój ògródk)
* * *
Bùdinkù
Stojã przë òknie
Wierząc w mòc
Rutë
Ò chtërną krziże òpiéróm
W nym sztóce
Nie mëszlã
Jak krëchô je wiara
Co nôdzejã
W miãsa grëpkã
Zamienic móże
Grëpkã
Co smierdząc
Ò grób
Wòłac bądze
(Mój ògródk)
Dôł jem swòje semiã
Babóm – czarownicóm
Òne ùsmiałë sã
Przëjãłë je
„Jo, më chcemë dzecë”
Rzekłë dobrotlëwie
Zaczãłë grëbiec
Bëłë grëbé!
Corôz grëbszé
Tajemną mòcą pãkłë
W lëfce czëc dôł sã
Wieldżi trzôsk
Słëchôjta le
Òn mô knôpów
Samëch bòjsów
Lëdze wrzészczelë
To nie są dzecë
To pùrtôcë
Z òczu jima złé wezérô
Zarzeszëta so
Czerzwioné szléfë
Mògą ùroczëc
Gôdelë żegnając krzëżã
Nôgle zagrzëmia
To matczi – czarownice
Głosno zajãczałë
Jô nie rzekł nic
Wzérôł jednym òkã
Co mie pò biôtkach òstało
Ë mëslôł:
Wa glëpcë
Glëpérowie natrzasłi
Czë nie rozmiejeta
Ni móżeta pòjic
Że przëszłë na swiat
Stolëmë
Móże pòprawią waji los
Wesprzą jak dãbë
Mòcnyma remionama
Wskrzeszą dëcha
Bë „słowo sta sã całã”
Bë „Nigdë do zgùbë…”
(Mój ògródk)
Chòc Twòjégò miona ni ma na mapie
Jes naszą òjczëzną snôżi të mój
Kraju nadmòrsczi w chtërnym Stolëm chrapie
Czë zbùdzy sã jesz ë rëszi lud w bój
Ò swòje prawa do mòwë òjczësti
Bë wicy nią nie gardzył cëzy
Bë rozbrzmiéwa głosno ë smiało
Z gąbk kaszëbsczich ùspónëch dzecy
(Mój ògródk)
________
* Flóriana Cënôwë (1817-1881) ùtwórcë kaszëbsczi rësznotë
Do Mehmeta Alë Agczë w maju 1981 rokù
Czemùż të chcôł
Zëcé wzyc
Zabic skrëce
W swiãtim môlu
Żdżą na Niegò
Biédné dzecë
Rozdrzuconé
W całim swiece
Òne wcyg
Brëkùją Gò
Żdżą bë pòmógł
Zniszczëc zło
Òne słowò
Ùczëc chcą
Co sã stónie
Pierszą skrą
Z chtërny dobroc
Wëbùchnie
Zrzeszi swiat
Ë nie mdze zle.
(Malëjã kòlibiónkã)
Rozpasłi mamóną
Wzérôsz z górë na jinëch
Chòc môłi jes jak robôk
Pewnosc że
Wszëtkò mòżesz
Bò dëtków dosc
Rozpiérô brzëch
Gadząc biédnyma
Wëcyskôsz pòt
Nibë wòdã z szôtorë
Ale zabiwôsz ò jednym
Czéj przińdze czas
Stanąc przed Bògã
W nym sztóce
Nie zastąpi ce nicht
(Malëjã kòlibiónkã)
Czéj rosã pòrénną z łąk zbiérô słuńce,
Kwiôtuszk ze spikù sã bùdzy,
Sôdóm przë òknie mòji jizdebczi
A mësl ta pò głowie chòdzy:
Jakbë to bëło na swiece pëszno,
Czéjbë swiat całi żił bez tëch złëch biôtk,
Czéjbë bògati wszelczi biédoce
Chòc chleba sztëczk dôłbë rôd.
Żebë tak nalôzł sã taczi chto,
Chtëren miôłbë mòc, wiôlgą mòc
Ë mógł bë sprawic,
Bë słuńca nigdë nie zakrił smiercë dim.
Żebë tak nalôzł sã taczi chto,
Chtëren miôłbë wiôlgą mòc
Ë przekònôł ten dzywny swiat,
Że wôrt je żëc.
Wôrt je żëc, w miłoscë żëc!
Wzyc wòjnë w nórt.
Czéj rosã pòrénną z łąk zbiérô słuńce,
Kwiôtuszk ze spikù sã bùdzy,
Lëdze na swiece ju zabiwają
Co w kòżdim sztóce wcyg grozy.
Zarô òd rena klekòce w złoscë
Nienawisc, chtërna cygnie do złëch biôtk.
Bògati człowiek, rzôdkò biédoce
Chòc chleba dô skórkã rôd.
Żebë tak nalôzł sã taczi chto,
Chtëren miôłbë mòc, wiôlgą mòc
Ë bë mógł sprawic,
Bë słuńca nigdë nie zakrił smiercë dim.
Żebë tak nalôzł sã
Taczi chto…
(Mój ògródk)