Wiersze z Odrody

Jarosłôw Kroplewsczi (1951)

2 wiersze

(na podstawie Odrody)

Gromicznik, Môj

Gromicznik

W zôpùstë coroczno

Goscëła cotka

Ë ji pile,

Ë ji baje.

…a osoblëwie:

chòszczka na òstrą żabã

  – jak Pùrtk kùpiôł babã,

na chrëchlã czosnik z miodã

  – òd cze diôsk mô kozą brodã,

na krziże kocô skóra

  – jak zómk sã zmienił w górã,

na kolóna kamfóra

  – jak ksądz zgłëpił pastóra,

na gùcze òkłôd z chleba

  – jak Plëchta szedł do nieba…

…medikamentów, że ùj,

            powiôsków rój,

a Plëchta szedł

ji szedł…

            w cëchòtã,

            w głëchòtã,

bez kamfórową pùchawicã:

            bez smiotë,

            bez bùchawicã,

bez gromicznik jak dłudżi:

            nié na Mëdżi,

            nié na Szklanã,

le jak kùrzawa

            – w kòżdą stronã.

_____________________________

żaba – jô nie wiém co to je, ale cotka to miała prawie co wieczór – i téj jamrowała: „ùj, jaką jô dosta òstrą żabã”

chrëchla – mòkri, mãczący kaszel

gùcza – to co cotce narosło na stopach i to jã bòlało, że spac ni mògła, i bez to mògła długo baje òpòwiadac

 

Môj

Szlë më tak:

Buńta,

Mëszka,

Bronisz i jô,

a Psotka wkół.

Za lëpinc, jaż za bùczk,

Dze pòdkòlónny óws,

Wëstôwiôł sã

Do mùjkaniégò

Sësznikòwi, co bë sã zabëstrzëc

wësziwkã wszelejaczim:

a maków,

a mòdrôków,

a kąklowich lilôków…

Dze wzdługą z pażącë przëblakłibr>
przërôstô żôłti òchwatnik,

a na dërfa sã dżibie

do jesz żôłkczészich mléczowich dépów

chtërne arfë

słuńcowé strënë

le szczépkùją dzëwòmërtóm,

co czupłë na miôłkù dërdzëwiawim

czéjbë złoté krëszënë

Dze górnym dzélã

jak dôdżi archanielsczi

rëpińce przestrzélunów,

co le je abòszkò jedne

z białgòwska kòscelnicą mienióm

Tak jak w to,

Jednym razã,

W ne skrë sã rżnął

plësz czë cziż,

a wiera kòska to mògła bëc

-chtëż bë sfórtowôł postrzëc…

Ë jak to złoto òdbiło w niebo brizgã,

A z górë sczidło sztëczuszk tameczny mòdrotë,

Ë jak ta parzëna nazôd sëpiąc

Sã sparłączëła w zelińc wszelejaczi:

a to charnã przëschłą,

a to kalmus żôłtozélny,

a to znobną sycënã…

A biôlëchny wëtrëp, co we wëlbóngù sã òstôł,

Zrobił mùniã, a chilnął psotawicą,

Jaż wszëtko sã wkół zasklëniło,

Czéjbë niebiańsczi młënôrz

Zmielił rutã,

Chtërna òd Kaszëbów òddzélô rôj –

-tak sã stôł môj.

Buńta – nasza krowa

Mëszka – krowa Gruchałów

Техничка сарадња, актуализација правописа и избор Павел Шчипта

Współpraca techniczna, uaktualnienie pisowni i wybór Paweł Szczypta

Овај унос је објављен под Уметност / Sztuka / Kùńszt / Kunst / Art. Забележите сталну везу.